General
Sow
Where to sow
Grafting
Seed harvesting
Storing seed
Labeling
Watering
Cultivation climate
Growth season
Diseases
Importing

Photo from the collection of Piet van der Laken

Seedlings from one to three years can be transferred to for that purpose often used rootstocks. Still better results can be obtained by grafting very young seedlings on suitable temporary rootstocks. In literature the rootstocks of the following one year old plants are mentioned Cereus peruvianus, Hylocereus and shoots of Pereskiopsis. These different methods have been evaluated in the last couple of years and the best result was obtained by Pereskiopsis. 

The grafting techniques by Pereskiopsis is in detail described in literature (Ruysch, W.J., Enten op Pereskiopsis, Succulenta 1962 no. 5 p 57-60).

In short it boils down to the fact that young shoots of the Pereskiopsis are placed in 5cm pots and these will be placed in very moist soil and have them develop roots under high relative humidity. After a couple of weeks  new growth can be seen and the plants can be used to graft the very young seedlings on. To accomplish this one or some more cm is cut from the top and the seedling is placed almost without pressure on the edge of the Pereskiopsis. To avoid bleeding pressure of the roots no extra fertilization of the soil should occur or watering of the soil in the last few days before grafting. The grafted  plants are kept under high relative humidity from a couple of weeks to a couple of months.

There is one species Pereskiopsis which produced in general the best results. Deze soort was bekend onder de naam P. spathulata en is aan het eind van de jaren 50 vanuit Italië en Zuid-Frankrijk hier ingevoerd. Daarna over heel Europa verspreid. Hiermede wordt niet bedoeld de Pereskiopsis waarvan op oudere leeftijd de bedoorning markanter wordt en waarbij opvalt dat deze naast doorns flossige baartjes in de oksels bezit. Deze specie is veel minder goed bruikbaar. 

Gedegen onderzoek van o.a. Dhr. Uil en door bestudering van de literatuur en bloei van de plant bracht hem tot de conclusie dat de veelgebruikte soort P. porteri moest zijn. Een voor wat betreft de naam tot op dat moment volkomen onbekende entstam-naam voor zaailingen. Voordien was bij enkele liefhebbers de bloei waargenomen, doch daaraan was geen aandacht besteed. Alles bijeen is dit de oorzaak dat het tientallen jaren heeft geduurd alvorens de juiste naamgeving van deze alom gebruikte zaailingonderstam tot klaarheid is gekomen. Het staat nu zijns inziens vast dat de juiste benaming is: Pereskiopsis porteri. 

De groei van Discocactussen op deze onderstam is werkelijk fenomenaal. In het voorjaar hierop geënt, kunnen de zaailingen na 3 tot 4 maanden een diameter van 3 tot 6 cm bereiken, afhankelijk van de soort. Verwonderlijk is dat de entlingen niet etioleren en een zware bedoorning ontwikkelen ook onder minder gunstige lichtomstandigheden. Want ook bij Discocactussen zijn er enorme grootteverschillen bij de volwassen planten. De diameter varieert van 3-5 cm bij D. bueneckeri en 7-8 cm in de kultuur bij D. horstii tot meer dan 35 cm bij D. goianus. Daartussen bevinden zich de andere species. 

Copyright © 2003

email: Piet van der Laken